شهید غیرت(شهید حمیدرضا الداغی)

شهید غیرت(شهید حمیدرضا الداغی)

شعری در وصف شهید غیرت و امنیت، شهید حمید رضا الداغی که در شهر سبزوار به خاطر دفاع از ناموس وطن، به دست اراذل و اوباشی که قصد تعدی به دختری را داشتند به طرز مهیبی با ضربات متعدد چاقو به شهادت رسید.

 

"شهید غیرت"

 

من و توایم وطن، آبرویِ الداغی
دلیل غیرت و بغضِ گلویِ الداغی
حمید با عمل خود، عَلَم به پا کرده
شهید شد نفس لاله خویِ الداغی
وطن تو شاهدی آن لحظه را که دخترِ تو
اسیر بود، به چنگِ عدویِ الداغی
بیا که پاس بداریم حرمت خونش
بیا که زنده کنیم آرزویِ الداغی
حمیدوار به میدان ِ غیرت و اخلاق
شویم نکهتی از رنگ و بویِ الداغی
ز بس که خالص و پاک است لحظه ی رفتن
شهادت است هدف رفته سویِ الداغی
شهید امر به معروف و غیرت و اخلاق
چه نسل ها که نشد قصه گویِ الداغی
تمام دخترکان بریده گیسوی شهر
فدای یک نفس و تار و موی الداغی
آهای دختر ایران، نماد عشق و عفاف
بیا که پاس بداریم آرزوی الداغی
درود بر شرفت ای یل خراسانی
مکان غیرت تو گشته کویِ الداغی

شاعر: آمنه نقدی پور

برچسب‌ها: آمنه نقدی پور, نقدی پور, عکس نوشته شهید الداغی, شهید حمیدرضا الداغی

کتابهای آمنه نقدی پور

کتاب های آمنه نقدی پور

کتاب های آمنه نقدی پور

کتاب قاسمانه شاعر: آمنه نقدی پور

کتاب معراج خون شاعر: آمنه نقدی پور

کتاب سایه ای به نام عشق شاعر: آمنه نقدی پور

کتاب یک جفت پای دار شاعر: آمنه نقدی پور

کتاب آرزوهای بی هدف شاعر: آمنه نقدی پور

کتاب خفته ای بر مزار عشق شاعر: آمنه نقدی پور

کتاب بید و مجنون شاعر: آمنه نقدی پور

 

مطالب مرتبط:کتاب قاسمانه, کتاب بید و مجنون, کتاب سایه ای به نام عشق, کتاب خفته ای بر مزار عشق, کتاب آرزوهای بی هدف, کتاب معراج خون, قاسمانه, معراج خون ,بید و مجنون, خفته ای بر مزار عشق, سایه ای به نام عشق, آرزوهای بی هدف, آمنه نقدیپور, آمنه نقدی پور, شهید حاج قاسم سلیمانی, یک جفت پای دار کتاب, یک جفت پای دار

پیربابا و مردم بی رگ و ریش(داستان کوتاه)

پیربابا و مردم بی رگ و ریش(داستان کوتاه)

پیر بابا و مردم بی رگ و ریش

پیربابا و مردم بی رگ و ریش

پیربابا پیرمردی فاضل و نیکوکار بود،او در دهی دور افتاده که به ده ریشمال معروف بود زندگی می کرد، مردم این ده هیچ کدامشان ریش نداشتند به جز پیربابا و شیرزاد و اندکی دیگر و به همین خاطر به دهشان، ده ریشمال می گفتند.روزی پیربابا و شیرزاد برای تحویل نذورات به ده دشتِ کبکاب رفته بودند، در نبود ِپیربابا دزد به خانه اش زد و تمام مردم ده ریشمال شاهد آن صحنه بودند، ولی کناری ایستادند و هیچ اقدامی نکردند پیربابا وقتی از سفر برگشت در کمال ناباوری دید خانه اش را دزد زده فریاد برداشت و بر بلندای تپه ی خرامش رفت و تمام مردم ده را صدا کرد، گفت: شما کجا بودید که دزد آمد و دار و ندارم را به یغما برد؟ مردم ده با چشمان پف کرده و با لحنی بی تفاوت گفتند: پیربابا به ما چه؟ ما که سگ نگهبان نیستیم این مشکل توست ما که اجیر و عبیر تو نیستیم برو پی کارت که مزاحممان شدی!پیر بابا وقتی حقارت و تنگ چشمی آن مردمان بی رگ و ریشه را دید آهی از کُنه دل کشید و رفت، که آنجا را برای همیشه ترک کند، با دلی شکسته، در طول مسیر به سنگدلی و شقاوت آن مردم بی رگ و ریش فکر می کرد، در همین حین شخصی رهگذر به او نزدیک شد و گفت: آهای پیرمرد اهل کجایی؟ گفت اهل ده ریشمال، آن مرد گفت: در ده پِلمال سدی شکسته شده و تا ساعتی دیگر دهتان به زیر آب فرو می رود، تنها کسی که می تواند ناجی مردم ریشمال شود تویی، برو و به مردم دهت خبر بده؛ پیربابا به سمت ده برگشت و خودش را با شتاب به آنجا رساند، تمام مردم ده را جمع کرد، ولی با آنها که چشم در چشم شد در آن لحظه به یاد بی رحمی و سنگدلی مردمش افتاد، و گفت برای بار آخر آنها را محک بزنم، از آنها پرسید کدامتان از وضع کنونی من ناراحتید؟ در این بین تنها شیرزاد و تعداد اندکی از مردم ابراز تاسف کردند، پیربابا به آنها که با او همدردی کردند گفت: درود بر شما که جوانمرد و باغیرتید همراه من بیایید که اثاث و دارایی ام را یافتم، شما باید برای حمل آن همراه من بیایید، و برای بار آخر به مردم ریشمال رو کرد و گفت: هرکدام از شما مایل است برای کمک به من و جبران همراه من بیاید، هنوز هم برای مرمت آنچه پیش آمد دیر نیست، در حقیقت هرکس مرا همراهی کند به خود لطف کرده ولی آنها لجاجت و دهن کجی کردند و برایش آرزوی مرگ کردند، و تنها شیرزاد و تعداد اندکی با پیربابا همراه شدند و در حقیقت از مهلکه گریختند پیر بابا آن مردم حسود و پست فطرت را به دل خودشان واگذار کرد، مردم سنگدل و تنگ نظر و شقی در ده ماندند و همگی در سیلی عظیم و هولناک غرق شدند و پیربابا و همراهانش بر بلندای کوه کتل کلان شاهد این صحنه بودند.

نتیجه اخلاقی:وقتی جلوی چشمت حقی ناحق می شه و سکوت می کنی، همون حقی که ناحق شده با دست ِخدا یقه تو می گیره

نویسنده: آمنه نقدی پور

از کتاب مجموعه داستانهای کوتاه آمنه نقدی پور

موضوعات مرتبط: داستان کوتاه, رمان, قصه, داستانک, داستان,

آمنه نقدی پور

برچسب‌ها: داستان, داستان کوتاه, قصه, رمان

سامانتا دختر حسود نویسنده آمنه نقدی پور

سامانتا دختر حسود(داستان کوتاه)

داستان کوتاه سامانتا دختر حسود



دختر حسود

سامانتا دختری مرفه و نازپرورده بود، که از بچگی هرچه می خواست پدر و مادرش در اختیارش میذاشتند، به همین خاطر، بسیار پر توقع و پر ادعا بود و با وجود زندگی راحتی که داشت آدمی بسیار پر خشم و حسود بود و در عین اینکه چیزی کم نداشت، همیشه حسرت داشته های دیگران در دلش بود.
او دوستی به اسم شانل داشت، شانل دختری جذاب، زیبا، با استعداد، موفق و شاد بود و همیشه لبخندی بسیار زیبا بر لب داشت، که لبخندش ناخودآگاه خشم سامانتا را بر می انگیخت.
سامانتا همیشه به شانل حسادت می کرد
چون شانل شاگرد اول بود و سامانتا شاگرد دوم
شانل قد بلند و سفید بود و سامانتا سبزه رو
شانل چشمان روشن داشت و سامانتا چشمان تیره
سامانتا با اینکه دختری زیبا و برازنده بود به زیبایی شانل بی نهایت حسادت می کرد و چون ذاتا حسود بود به اکثر آدمهایی که می دید حسادت می کرد
یک روز سامانتا و شانل توی حیاط دانشگاه قدم می زدند،
از دور دیانا و میشل را دیدند، دیانا از دوستان صمیمی سامانتا و شانل بود و تازه با میشل نامزد شده بود،وقتی به هم نزدیک شدند، سامانتا نگاهی از روی خشم و غضب به اون دو نفر انداخت و از هم رد شدند،شانل متوجه تغییر حالت سامانتا شد و با نگاهی تیزبینانه به او گفت: اتفاقی افتاده؟
سامانتا آهی از سر حسرت کشید و گفت: خوش به حال دیانا،اون خیلی خوشبخته
شانل با تعجب به سامانتا نگاه کرد و گفت:
سامانتا این چه حرفیه؟ حال خوب و بد آدما را از روی ظاهرشون نبین، تو نباید از جمله ی "خوش به حال این و اون" استفاده کنی، اول اینکه معنی حسادت می ده و بعد اینکه اگه اون فرد بدبخت باشه، دقیقا شرایط اون آدم برات پیش میاد، شاید در عمق زندگی دیانا دردی باشه که با آه حسرتی که الان به اون کشیدی دقیقا به سرنوشتش دچار بشی
سامانتا به حرفای شانل فکر نکرد و گفت: من نمی فهمم تو چی می گی!
شانل گفت: آخرش یه روزی می فهمی الان چی بهت گفتم
فردای اون روز رو به روی دانشگاه پسری بسیار زیبا، قد بلند، چهارشانه که حتی از دور هم زیبایی و قد و بالایش خیره کننده بود، به شانل رز قرمزی داد، توی گوشش چیزی گفت و با محبت لبخندی به هم زدند و بعد سوار خودروی سانتافه اش شد و رفت...
سامانتا از دور این صحنه را دید و شروع کرد به گریه زاری و یک لحظه دنیا روی سرش آوار شد، از ته دل گفت:خوش به حال شانل، اون همه چیز داره، زیبایی، هوش، استعداد، الانم که دیدم یه عاشق سینه چاک داره، اونم چه عاشقی! در همین فکر و خیال ها بود که شانل به او نزدیک شد.
شانل با لبخندی عمیق به سامانتا نزدیک شد،از سامانتا پرسید:چرا عصبانی هستی؟
سامانتا:امروز با دیانا دعوا کردم
شانل:باور نمی کنم، تو که ۱۰ دقیقه پیش حالت خوب بود!چرا یکدفعه اینطوری شدی؟
سامانتا:نه چیزی نیست، اصلا تو توهم زدی، من اصلا ناراحت نیستم! تو اینطوری فکر می کنی، تو یه آدم متوهمی، حال من اصلا به تو ربطی نداره
شانل از تغییر حالت سامانتا خیلی تعجب کرد،از اون روز به بعد سامانتا رفتارهای عجیب و پرخاشگرانه از خودش بروز داد، با صدای بلند حرف می زد و با صدای بلند می خندید و نگاهش پر از خشم و عقده شد.رفتارش با شانل تغییر کرد، باهاش با کنایه و تحقیر صحبت می کرد و حتی با دیدن عکس شانل بهش فحش می داد و بهش حسودی می کرد و حس رقابت با شانل تمام وجودش را تسخیر کرد.اون تمام عکسایی که از شانل داشت را گذاشت جلوش و سعی کرد مثل شانل نگاه کنه، مثل شانل بخنده، مثل شانل حرف بزنه، مثل شانل راه بره، مثل شانل لباس بپوشه، تمام فکر و خیالش شد شانل،جلوی آینه که می رفت مثل جادوگر داستان سفیدبرفی خطاب به آینه می گفت:آینه من خوشگل ترم یا شانل؟ و بعد با کلی عقده جواب خودشو می داد و می گفت: معلوم من خوشگل ترم، اصلا مگه شانل کیه؟!
سامانتا هر روز به مادرش می گفت:خوش به حال شانل کاش من جای اون بودم و ورد زبانش شده بود خوش به حال شانل...خوش به حال شانل...
و این وسط روزگار هم بی کار ننشست...
از اونجایی که، کائنات هرچیزی که آدم از ته دل حسرتش را بخوره، توی کاسه آدم می ذاره و به آدم حسود وفا نمی کنه، یه روز صبح، وقتی سامانتا از خواب بلند شد، دچار دل درد و دل پیچه شدید شد و فریادی بلند کشید و از درد به خود می پیچید، پدر و مادرش وقتی حال خرابش را دیدند، خیلی سریع با اورژانس تماس گرفتند و راهی بیمارستان شدند و معلوم شد که هر دو کلیه اش به دیالیز احتیاج داره، بعد از دیالیز پرستاری که از سامانتا مراقبت می کرد ازش پرسید: موهات خیلی کم پشته! دلیل ریزش موهات چیه؟ نظافتچی امروز صبح به من گفت بیمار تخت ۴ ریزش موی غیرطبیعی داره
سامانتا گفت: یک ماهه قفسه سینه ام تیر می کشه و سینه ام می سوزه و درد شدیدی احساس می کنم، موهام به شدت می ریزه، اوایل فکر کردم، به خاطر استرس و گریه زیاد و بغض طولانیه ولی الان مطمئنم دلیل دیگه ای داره؛ پرستار از پزشک متخصص خواست برای سامانتا آزمایش خون بنویسه، و مشخص شد سرطان داره، مادر سامانتا وقتی فهمید از هوش رفت و دیگه به هوش نیومد، چون عاشق دخترش بود و پدرش به جنون مبتلا شد.
تمام این اتفاقات در کمتر از یک ماه افتاد، بعد از اینکه سامانتا از ته دل آرزو کرد، مثل شانل باشه و با تمام وجود حالی مثل حال شانل از خدا خواست.
سامانتا وقتی از بیمارستان مرخص شد و بعد از تمام اون اتفاقات تلخ، با شانل تماس گرفت و از تمام اتفاقات تلخ زندگیش گفت.شانل یک روز عصر به عیادت سامانتا رفت و اولین جمله ای که به سامانتا گفت این بود:
چقدر یکدفعه سرنوشت تو شبیه سرنوشت من شد...
سامانتا خیلی تعجب کرد، گفت سرنوشت من شبیه سرنوشت تو شد! منظورت چیه؟ تو که خیلی خوشبختی!
شانل با بغض از زندگی اش گفت:
دو سال پیش همه چیز داشتم، پدر، مادر، همسر، یک خانواده کامل، سرمایه، فرزند، شغل، سلامتی و تمام چیزایی که هر دختری حسرتش را داره ولی فقط یکبار توی زندگیم خوشبختیمو توی سر آدمی که همه چیزم، از صدقه سر اون بود کوبیدم، شاید آه کشید، شایدم خدا به خشم اومد ،چون آدمی نبود که آه بکشه، و من فقط به خاطر اینکه آدم دلپاکی بود و نمک دستشو نشناختم، بدبخت شدم، از اون لحظه بدبختیام شروع شد
اول همسرم و دخترم از دنیا رفتند، بعد مادرم،بعد سرطان لعنتی اومد و افتاد به جونم و همه چیزمو گرفت ولی من سرطان را شکست می دم ، من اینقدر محکم ایستادم در برابرش که حتی از ظاهرمم معلوم نیست که مبتلا به سرطانم!با تمام مشکلاتم نا امید نشدم و دارم با سرطان می جنگم
سامانتا گفت: خوش به حالت شانل چقدر امیدواری! ولی یه دفعه به خودش اومد! فهمید چه اشتباهی کرده و زبونش را گاز گرفت و گفت: من چه آدم احمقی هستم من نباید به تو می گفتم خوش به حالت! من هرچی کشیدم از حسادتم بوده.
شانل وقتی تاسف سامانتا را دید شال و کلاه کرد و قصد رفتن، نیم خیز شد که خداحافظی کنه، گفت من دیگه باید برم برادرم منتظرمه، با گفتن این جمله چیزی به ذهنش رسید؛
نگاهی ریزبینانه به سامانتا کرد و گفت: راستی سامانتا اون آقایی که یک ماه پیش جلوی دانشگاه یه شاخه گل بهم داد را یادته؟ می دونی اون آقا کی بود؟ سامانتا که دچار شوک شده بود با بهت و حیرت گفت: نه!
شانل گفت: برادرم بود، اون یه شاخه گل به من داد، تا به تو بدم، می خواستم اون روز از تو برای برادرم خواستگاری کنم اما تو بدترین حرف ها را نثار من کردی اون روز واقعا دلم شکست...
سامانتا ناباورانه به شانل نگاه کرد، بغضش ترکید، تمام بدنش مثل بید می لرزید، گریه امانش را برید، خودشو در آغوش شانل انداخت، وقتی دید با حسادت بی جا چه ظلمی به خودش کرده و با آه سردی که بارها به زندگی شانل کشیده، عمر و سرنوشتش را بر باد داده، ساعت ها دیوانه وار گریست و بین گریه و ضجه گفت کاش اون روز به حرفت گوش می کردم شانل و جمله ی "خوش به حالت" را هرگز تکرار نمی کردم تا حال خوش خودمو تبدیل به این حال بد نمی کردم، کاش به حرفت گوش می دادم شانل، تا روزگار مجبور نمی شد به زور این حرفو توی گوشم فرو کنه.
نتیجه اخلاقی: حسادت فقط دنیای آدم حسود را ویران می کنه و بس

نویسنده: آمنه نقدی پور

از کتاب مجموعه داستانهای کوتاه آمنه نقدی پور

 

مطالب مرتبط: داستان کوتاه, داستانک, قصه, داستان بلند, آمنه نقدی پور, داستان, رمان, داستان کوتاه

عکسنوشته مادر(کتاب یک جفت پای دار)

مادرانه(یک جفت پای دار)

مادرانه

پرسید: خدای عشق؟ گفتم: مادر
پرسید: صفای عشق؟ گفتم: مادر
مادر و خدا تفاوتش دانی چیست؟
مادر چو خداست و خدا مادر نیست

شاعر: آمنه نقدی پور

چون کوه تمام عمر پشتم بودی
زور بازو و قدرت مشتم بودی
قهرمان زندگی من مادر بود
با قد خمیده بهترین یاور بود

شاعر: آمنه نقدی پور

 

تو نور نبودی و درخشان کردی
تو شعله نبودی و فروزان کردی
از بهشت آمدی زمین گرم شود
به عشق پر از مهر تو سرگرم شود
شاعر: آمنه نقدی پور

با هر تب کودکت، پریشان شده ای
هربار زمین خورد، گریان شده ای
هر موی سفیدت، از غم فرزند است
با قلب شکسته، بر لبت لبخند است
شاعر: آمنه نقدی پور

از چهره و پیشانی مادر خواندم
نامی که میان چین ها پنهان است
در خط و خطوط چهره اش نام خداست
بوسیدن روی مادر از ایمان است

شاعر: آمنه نقدی پور

 

بر خطوط پیشانی مادر خواندم
حرفی که برای قلب ها درمان است
در چهره ی مادران نوشته است خدا
بوسیدن روی ماهش از ایمان است

شاعر: آمنه نقدی پور

چشمان مرا اسیر عشقت کردی
بعد از تو همان عشق پریشانم کرد
چشمان مرا به بوسه عادت دادی
اشک آمد و بعد بوسه بارانم کرد

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب یک جفت پای دار

شعر در مورد مادر, روز زن, میلاد حضرت فاطمه زهرا, روز مادر مبارک, تبریک روز زن, مادر, مادرانه, هدیه روز مادر

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب یک جفت پای دار

برچسب‌ها: شعر در مورد مادر, روز زن, میلاد حضرت فاطمه زهرا, روز مادر مبارک

پرچم ایران(شهید حاج قاسم سلیمانی)

پرچم ایران(شهید حاج قاسم سلیمانی)

زندگی، پرچمِ سه رنگِ توست
سبز و سُرخ و سپید و رنگِ خدا
دست اِبلیسیان بُریده از آن
چونکه الله دارد و شهدا
سبز یعنی، شکُفتنِ ایمان
وسطِ دشتِ مین و دستِ جُدا
سبز یعنی، که سبز خواهد شد
لاله های وطن، به دستِ خدا
سبز یعنی، سرِ سلیمانی
سبز شد، در میانه ی میدان
سُرخ یعنی، شُعاعِ خونی که
لاله روئیده در میانه ی آن
نُقطه ی اوجِ پرچمِ ایران
پوشِشِ قُلّه ی دماوند است
رنگِ روی سپیدِ رزمنده
آن دَمی که میانِ اَروَند است
روسپیدیِ قاسمِ فاتح
وقتی از جَنگِ سرد برگشته
در دفاعِ مُقَدّس و حذف

داعِشِ سرنگون و سرگَشته
سُرخ یعنی سرِ شهیدی که
تیر و تَرکِش به خون کشید آن را
زیرِ رَگبار و بُمب و خمپاره
کَرد تقدیمِ پرچَمَش جان را
رنگِ خون، رنگِ صُلح و آزادی
رنگِ سبزی که رنگِ آبادیست
از تو آباد شد وطن بی شک
سبزیِ تو نِمادِ آزادیست
کشورِ عشق و جنگ و آزادی
کشورم ای بهانه ی قاسم
نقطه ی عطفِ رنگ های توست
رفتنِ فاتحانه ی قاسم
کاش میشد به خاکِ کِرمانَت
بوسه زد، روی مَقبَر قاسِم
من به قربانِ قَد و بالایش
سر فدای تن و سرِ قاسم
شعرِ من در تو شکل می گیرَد
وطنم سرزمینِ اجدادم
نسلِ من از تبارِ سِیّدعلی
در رَهِ توست، بُغض و فریادم

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب قاسمانه

برچسب‌ها: حاج قاسم سلیمانی, شعر برای دهه فجر, ۲۲ بهمن, شعر در موردایران

ام ابیها و ام الائمه(حضرت فاطمه زهرا)

 

ام الائمه(حضرت فاطمه)

ای سَرورِ زنانِ دو عالم، دلاورم
ای سایه بر تمامِ جهان چتر، مادرم
منّت نهید و یک شبِ ابری از این شبان
رنجه قدم کنید، به چشمانِ باورم
با کوله بار درد به سویِ تو آمدم
ای تو نیازِ من، تو نیازِ مکرّرم
اُمّ الائمه ای تُویِ منصوره در بهشت
ای همدمِ علی، زنِ والای حیدرم
من عهد بسته ام که نَهَم سر به کویتان
این شهرِ هفتم است، بگو شهرِ آخرم
مهرِ شما همیشه چراغِ دلِ من است
آیا که در پناهِ شما روزِ محشرم؟
آه ای الهه ی غزلِ بارور شده
آه ای تو بذرِ عشق، شکوفای لاجَرَم
آزاده بَرده ام، که دلم بُرده یادتان
گفتید: بَنده باش، که من بَنده پَرورَم
دیدارِ رویتان،که میسّر نمی شود
من در کمالِ حُزن در آغوشِ بسترم
قبرِ بقیع، توی خیالاتِ خیسِ من
مثل جزیره ای ست، که در آن شناورم
در خواب دیده ام،که زنی ضَجّه می زند
ای وای مادرم، تو ببین نعشِ یاورم!
هی ضَجّه می زند... : که منم، زینبِ حسین
ای وای مادرم، چه شد آخر برادرم؟
دستِ ابوتُراب پُر از تُربتِ حسین
من خاک می کُنم به سَرَم، خاک بر سَرَم
زهرای نور و روشنیِ کائناتی ام
راضیه می شوی به منی،که مقدّرم
من آن گدا، گدای همیشه نیازمند
با یک نگاه می کنی آخر به من کَرَم؟
امّ العلوم، مادرِ فهم و شعور و درک
من را ببخش، بانوی محجوب و محترم
از هرچه آینه است، شکستم، فراری ام
منفورم از نگاهِ حریصِ برابرم
من را بِشوی، مریمِ کُبری سپید کن
گندیده جوهره ام، گِلِ مطبوعِ جوهرم
بانوی آب ها، به تَغَسُّل نشسته ام
غصب است آبِ مهریه تان روی پیکرم؟
"الله اکبر" از کَرَم و فَضل و بخششت
"حمدِ" خدا و زنده به تسبیحِ دیگرم
"سبحانیِ" خدا که تو را آفرید و بس
پایان گرفت شعر و سه تسبیحِ آخرم

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب معراج خون

 

 

یا حضرت فاطمه زهرا

اُمّ اَبیها

"ام ابیها"

 

اُمّ اَبیها، روشنی، نورِ دلِ بابا

ای میوه ی باغ و چراغِ منزلِ بابا

ای دست گیر و دست یاب آلِ پیغمبر

ای ارزش و قصد و نیازِ محفلِ بابا

بابا اگر زخمی، اگر خونین، اگر غمگین

مَرهم تو بودی، ای شفای عاجلِ بابا

چون مادری مُشفِق، تو هم پای پدر بودی

ای بهره ی ایمان و عُمر و حاصلِ بابا

ای حوریه، ای انسیه، ای بهترین انسان

ای افتخار، ای عاقله، ای فاضلِ بابا

خِیرِکثیرِ آل پیغمبر، زنِ حیدر

مجموعِ حُسن و خوبی و عِطر و هِلِ بابا

ای پاره ی تن، نورِ چشم و روحِ پیغمبر

ای جانشین و همنشینِ قابلِ بابا

ای فخر و سالارِ دو عالم بهترین انسان

بخشنده ی رختِ عروسی، باذلِ بابا

ای پروریده مکتبِ پُر فیضِ پیغمبر

آرامشِ روح و روانِ کاملِ بابا

 

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب معراج خون

 

برچسب‌ها: آمنه نقدی پور , ولادت حضرت زهرا , ام الائمه کیست , حضرت فاطمه

 

مرد عاشورایی (شعر و عکس امام حسین علیه السلام)

سیصد زخم(امام حسین)

صدای شیهه ی اسبان، شنیده می شود و
جهان به خونِ شهیدان کشیده می شود و
کَمَر شکست، جهان زیرِ این بلای بزرگ
تمامِ عرش و مَلَک، قد خمیده می شود و
ببین که کوفه شده قتلگاهِ پیر و جوان
صدای کودکِ زخمی شنیده می شود و
سکینه صِیحه کشان می دَوَد در آن میدان
عزای کودکِ عطشان پدیده می شود و
ببین که معرکه برپاست، چون علی اکبر
به تیغِ فتنه ی دشمن کشیده می شود و
و عمّه ضَجّه کُنان، خاک می کُنَد بر سر
گُلِ عزیزِ حسین است، چیده می شود و
حسین، بی سر و مجروح و ردّ ِ سیصد زخم
به روی پیکرِ زخمیش دیده می شود و
حجاز و شام دل آزرده، کربلا غمگین
و رنگِ عَرش و مَلَک هم، پریده می شود و
نشسته کشورِ لاهوت، در سیاهیِ محض
به زیرِ غم، تنِ دنیا خمیده می شود و
فدای زجرِ حسین و فدای صبرِ حسین
خمیده کُلّ جهان در کنار قبرِ حسین

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب معراج خون

 

"مرد عاشورایی"

می تکانم بغض، بر ویرانه هایش اشک می بارَد

چشم هایم با خیالِ شانه هایش اشک می بارَد
دست هایم قَدّ ِحتّی شانه هایش نیست، می دانم!
مَرهَمِ هر درد، از بُغضِ صدایش اشک می بارَد
خنجرش مثلِ مُسَلسَل های زَرّین می دَرَد شب را
مردِ عاشورایی ام، از آیه هایش اشک می بارَد
چون کبوتر با دو بالِ زخم خورده راز می گوید
بس که او می گِریَد از شال و ردایش اشک می بارَد
در کنارِ غربتِ سجّاده پیدا می شود گاهی
بینِ قرآن خواندنم حتّی خدایش اشک می بارَد
این زیارت های عاشوراییِ در سُجده غم دارد
مرثیه از ابتدا تا انتهایش، اشک می بارَد
دست هایم هر شب از "اَمّن یُجیب" َش لرز می گیرد
آتشِ در سینه ام بر تکّه هایش اشک می بارَد
شمع ها در چَشم هایم، قطره قطره ذوب می گَردَد
شمع حتّی در غمش تا پیشِ پایش، اشک می بارَد

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب معراج خون

 

مطالب مرتبط: محرم, امام حسین, شعر برای امام حسین, عاشورا, شعر مذهبی،امام حسین, اربعین حسینی, امام حسین،سوگواران،امام حسین, شعر در مورد کربلا, شهادت امام حسین, کربلا ،حدیث کسا, حدیث شریف کسا, آمنه نقدی پور, شعرمذهبی, نقدی پور،امام حسین, اربعین حسینی, کتاب معراج خون , آمنه نقدی پور , شهدای کربلا , امام حسین

حدیث شریف کسا(معراج خون)

 

شعر حدیث شریف کسا(حضرت محمد)

حدیث شریف کسا

مجلسِ اُنسی ست در این خانه، دلدارم کجاست؟

میهمانِ خانه می گوید، خریدارم کجاست؟
جمعِ خوبان جمع، در زیرِ عبای حیدری
مستِ عشقی ذوالجلالی گفت: خَمّارم کجاست؟
ساقی اش زهرا، محمّد با حسین است و علی
از حسن در جمعِ خوبان، دیده بردارم کجاست؟
مصطفی با خاندانِ پاکِ عترت در حضور
شاهدِ قدسی این مجموعِ گلزارم کجاست؟
جبرئیل آمد به اذن ِو اشتیاق ذوالجلال
با تحیّت گفت: جانا خانه ی یارم کجاست؟
"تأذنُ لی یا رسول الله اَدخل جَمعَکُم"
در طلب جبریل پیکِ حق نگه دارم کجاست؟
خوا نْد جبریل آیه ی تطهیر را بر جمعشان
عصمتِ بی انتها اینجاست، عَیّارم کجاست؟
"اِذهَب عَنهُم رِجسَ طَهِّرهُم اِلهی اَهلَنی"
مصطفی دیباچه ی پاکیست، تومارم کجاست
عصمتِ زهرا، که عِرضِ کائنات است و زمین
آبرویش صد غزل، دیوانِ اشعارم کجاست؟
کافری هوشیار، مست از عشق شد بی پرده گفت:
فاطمه نیکوترین زن هاست، انکارم کجاست؟
قبله ی تقوایشان از لیلة الکفری گذشت
کافری مؤمن شد و می گفت: زنهارم کجاست؟
مهر او آبِ بهشت است و زمین کابینِ او
غصب شد مهریه ی زهرا، علمدارم کجاست؟
ما نمک پروردگانِ مهرِ زهرا در زمین
زنده از مهرش به لب داریم، دَیّارم کجاست؟
خانه یعنی مهرِ زهرا ، دلبرش یعنی حسین
دورِ این کاشانه باید گشت، سیّارم کجاست؟

شاعر: آمنه نقدی پور

از کتاب معراج خون

 

برچسب ها: آمنه نقدی پور, وبلاگ آمنه نقدی پور, حدیث شریف کسا, شعر مذهبی, حدیث شریف کسا, حدیث کسا, شعر درباره امام حسین, حضرت زهرا